Het boomverhaal van de zwarte els

Op 4 december, een koude ochtend,  wordt de Zwarte Els op een aanhanger geladen. Ze voelt een lichte spanning, wat zal haar plek worden? Zal het een fijne natte plek worden, daar houden de Zwarte Els en haar familieleden wel van, maar ze kan zich ook goed vinden in een wat drogere plek. Haar wortelstelsel gaat immers diep de grond in. Terwijl ze al hobbelend achterin de aanhanger verder mijmert, komen ze aan op de plaats van bestemming. Delden? `Huh……..De begraafplaats? Mirjam, de winnaar van de zwarte Els staat al op haar te wachten.  Met hulp van Johan en Tonnie wordt ze  van de aanhanger getild en de begraafplaats opgedragen. Deze mensen vormen bepaald geen rouwstoet en ze grappen er op los. Dat bevalt de Zwarte Els wel. De zwarte Els ziet grote oude statige bomen. Ze schrikt er een beetje van. `Moet ik daar bij komen te staan? Ik houd niet van de drukte en zeker niet van die oude aristocratische bomen. Kapsones bomen’. Gelukkig lopen haar dragers naar een andere plek, waar veel ruimte is. De Zwarte Els ziet een paar kleine jonge bomen. `Hm, daar is mee te leven’.  De Zwarte Els luistert naar Johan die vertelt waar ze straks geplant gaat worden op verzoek van Mirjam. In Delden is een natuurgrafveld. Hier worden mensen begraven in het groen, tussen de bloeiende bloemen, omringt door natuur, vogels, insecten. Er zijn geen grote grafstenen, maar hier plaats je een mooie zwerfkei als herdenkingsmonument. De  Zwarte Els voelt zich gelijk thuis. Ze ziet waar haar plantgat gegraven wordt. Een vrij plantgat en niet gehinderd door andere opdringerige bomen. ` Ah’ denkt de Zwarte Els; `Hier kan ik weer betekenen wat mijn verre voorouders betekenden. Ooit werden mijn voorouders gezien als geest of godin van de dood. Sommigen dachten zelfs dat mijn verre voorouders mensen naar het moeras trokken en lieten verdrinken. De druïden gebruikten mijn hout voor rituelen, ze maakten er  fluiten van en amuletten met beschermende krachten. Wie weet wat ik zelf in de toekomst kan betekenen?” .

De Zwarte Els schrikt op uit haar vrije gedachten als ze met haar voeten in de grond komt te staan. Voldaan kijkt ze rond en voelt de warmte van de aarde omhoog komen vanuit haar wortels. Ja, dit is een hele mooie plek en ik ga hier veel betekenen voor de mensen`’ zegt ze zachtjes. `Ik kan niet wachten tot mijn bladeren in het voorjaar gaan uitlopen en ik kan bloeien. En daardoor zie je in de wintermaanden mijn donkere gedraaide propjes aan mij hangen  waar je mij aan kan herkennen. Die zwarte propjes van mij staan symbool voor wedergeboorte en de cyclus van het leven. Kom je volgend jaar een keer naar mij kijken in Delden?”